Yüce yaratıcının konuştuğu dilin zamanla arkaikleşmesi ne menem bir akıl almazlıktır?
Söz gelimi 7. yüzyıl Arapçasıyla konuşmuş yaratıcının konuştuğu dil gene yaratıcının yarattığı zaman mefhumuna yenilsin ve bugün için ancak ihtisas yapanların anlayacağı bir dil haline gelsin. Akıl alır gibi değil.
O halde yaratıcının insanoğlunun ihdas ettiği, yaşamda insana dair şeylerin sirayet ettiği dille konuşmuş olması başlı başına bir problematiğe işaret ediyor.
Alın size bir örnek:LOKMÂN - 19 “Yürüyüşünde tabiî ol. Sesini alçalt. Çünkü seslerin en çirkini, şüphesiz eşeklerin sesidir!”
Yaratanın yarattığını her ne sebepten olursa olsun tahkir etmesi düşünülemez hele bu yarattığı akıl sahibi bile değilse asla… Ayette yaratan, insanın bir değer yargısıyla meram anlatmaya kalkıyor. Unutulmasın, eşeklerin sesinin çirkin olması yaratanın değil insanın bir değer yargısıdır.
Bir başka sorunsal da şu: Yaratanın meramını sürekli teşbihlerle anlatıyor olması… Teşbih sanat olmakla beraber bir aczin işaretidir aslında. Öyle ki teşbih sanatı meramını doğrudan, tam olarak anlatamama aczi içindeki insanın başvurduğu bir yöntemdir. Yaratıcı her türlü eksikten, aczden yoksun olduğuna göre kullarına her bir şeyi en kestirmeden anlatmalıdır.
Ayrıca yaratanın insan gibi konuşması yaratana bühtan olarak alınabilir. Çünkü konuşmak insana matuf bir eylemdir. Yaratanın konuştuğunu iddia etmek onu insan gibi düşünmek demektir. Bu da bal gibi bühtandır.
Peki, yaratan konuşmuş mudur? Evet, bilinen 110 küsur elementle konuşmuştur. Öyle bir konuşma ki zaman asla değersizleştiremez. Ezelde bu elementlerin kıymeti neyse ebedde de odur.
Şunu unutmamalıyız: Metin dediğimiz organik bir bütündür, yapıyı teşkil eden taşlardan birini çektiğimizde yapının tümü -hele hele bu tartışmasız kutsal metinlerse- yıkılır. Sb 07/07/2013
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder