Efsaneye göre Sisyphos, tanrılar tarafından çok ağır bir cezaya çarptırılır. Sisyphos her sabah koca bir kayayı ite ite bir tepenin başına çıkaracak, akşam olunca zirveye ulaşmış olan kaya yuvarlana yuvarlana aşağı inecek ve ertesi sabah aynı işlemi tekrarlayacaktır. Sisyphos her gün kan ter içinde kayayı tepeye kadar çıkarmaya ve her akşam, onca çabanın boşa gittiğini görmeye mahkûmdur.
Efsane deyip geçmemek gerek. Çünkü efsaneler insanın dünyadaki hikâyesine mükemmel şekillerde ışık tutar.
Şöyle ki…
Lise öğrencileri üniversite sınavını kazanmak için var güçleriyle çalışırlar. Kazanırlarsa taşı dağın zirvesine çıkarmış olurlar, kazanamazlarsa taş, dağın eteklerine kadar yuvarlanmış olur ve ertesi yıl yeniden taşı dağın zirvesine taşımak zorunda kalırlar.
Nihayet zirveye ulaşılır. Sanırsınız ki çile bitmiştir. Hayır. Şimdi de taş dağın öbür yüzünden aşağıya yuvarlanmıştır. Ne yapılacak, bu maceradan vaz mı geçilecek? Zinhar, asla ve kat’a… Yenilen pehlivan güreşe doymaz misali bu sefer de dağın öbür yüzünde başlayacaktır çile. Belki dört yıl da bu sürecektir. Tamam, çile bitti derken daha büyüğüyle karşılaşılacaktır, ilh.
Bu mevzuya, yani insanın hikayesinin saçmalığına dair istediğiniz kadar somutlaştırma yapabilirsiniz. Yalnız kanaatim odur ki bütün mesele, menzile ulaşmada değil menzile giden yoldadır. Menzile giden yolun menzilden daha önemli olduğu fark edildiğinde zincirlerin de farkına varılır. Bu sayede daha az aptallık düşer hanemize. Aksi serapa aptallıktır.
Geçenlerde bir mahfilde konuşmamdan hakikati bulduğum vehmedildi. Hemen ekledim, hakikati bulmadım, kısmen zindanımın farkına vardım.
Hâsılı kara zindanlarda yaşayıp da caka satanların cakasından ve aptallığından uzak durunuz. Ayrıca fazla inat etmeyip hepimizin aslında modern Sisyphos veya düven öküzü olduğumuzu kabul ediniz. Ancak bu sayede birazcık insan olmak mümkün…
25/10/2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder