Cedlerimiz, İ’lâ-yı Kelimetullah uğruna üç kıtada at koşturmuşlar, kılıç sallamışlardır. İslami hak ve hakikatler konusunda kendilerinden oldukça emindirler, ta ki savaş meydanlarında üst üste yenilgiler almaya başlayınca kadar.
Yenilgiler, İslamî hak ve hakikatler konusunda ceddimizin şüpheye düşmesine neden olmuştur. Zira ehl-i iman nasıl olur da ehl-i küfre yenilir. İşte bu sebeple Batı tesiri başlamış, en azından yenilgilerin önünün alınması için askeri alanda Batı tesiriyle yenilikler yapılmış, yetmemiş Tanzimat’la Batılılaşma devlet politikası haline gelmiştir.
Bilindiği üzere Batı, 18. 19. yüzyıla kadar ceddimizin gözünde Ehl-i Salip’tir. Yani haç’tır, küfür ehlidir. Ehl-i küfür olduğu için de küçümsenmiştir. Onun gözünde Batı hiçbir hak ve hakikate de mazhar değildir, olamaz!
Ama gerçekler oldukça acıdır. Savaş meydanlarında kılıcımızın gücüne dayanamayan Ehl-i Salip başka bir suret ve siretle karşımıza dikilmiştir ve onu yenmek mümkün değildir artık. Tanzimat’la birlikte kendimizden ve inançlarımızdan şüphe ayyuka çıkmış hal çaresi olarak İslam ümmetinin bütün değerler manzumesi ters yüz edilmeye başlanmıştır.
Yukarıdaki açıklamalar muvacehesince Tanzimat romanlarının başkahramanları cerbezeli mi cerbezeli, o güne kadar da hiç tanımadıkları Mehlika Sultan’a (Batı’ya) aşık gençlerdir. Bunların babaları ise bütün bir değerler manzumelerimize karşılık gelir. Değerler manzumesini yani babasını kaybeden nesil noktainazırını da kaybedecektir. Bu kaybediş onların hayatta daima sukut-u hayalle karşılaşmaları sonucunu doğuracaktır.
Son söz...
Tanzimat dönemi romanları başkahramanlarının yaşamlarından ve akıbetlerinden mülhemle Türk aydınları daima kaybetmeye mahkûmdurlar denilebilir. Bu kaybediş 150 yıldır sürüyor, bir o kadar daha süreceğe benzer.Çünkü yetimlik devam ediyor.
sb 21/02/2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder